عقیق

یکی از مهمات جامعه­ ی انسانی, تعریف و بکارگیری درست واژه هاست؛ زیرا معانی جا افتاده و حتی جا نیفتاده ی آنها, خیلی بیشتر از آنچه فکرش را بکنیم سرنوشت سازند؛ استفاده ی یک معنا یا واژه ی نه چندان کامل در ارتباط با یک کلمه یا فعل و فقدان تفکر اکثریت بر روی آن, موجب شیوع و جا افتادن آن در اذهان می گردد به طوری که وقتی این واژه بر زبان جاری می شود, آن مفهوم ناقص هم به ذهن متبادر می گردد, همین امر جامعه را از حقیقت دورتر می کند, یکی از این واژه ها, همان «ثوابی» است که بیشتر قدیم تر­­ها برای کارهای خداپسندانه به کار می رفت.
همه می دانیم که چند نوع بندگی وجود دارد یکی بندگی تجار به طمع بهشت, دوم بندگی برده ها از ترس جهنم و دیگری بندگی آزادگان از روی عشق و علاقه است؛ با این وجود استعمال واژه ی ثواب به معنای مزد و پاداش, تنها برای افرادی که به طمع بهشت عبادت می کنند  کاربردی است, نه همه, و استعمال بیجای آن برای ظرف های مستعدی که در جستجوی گم کرده ای آشنا هستند, ضررآفرین هم هست. همینطور است واژه­ ی«مسئول»؛ فردی که احتمالا دارای توانایی خاصی است اما یقینا مورد سوال و درخواست, واقع می شود؛ آنچه معمولا اتفاق می افتد این است که تصدی مسئولیت, به یمن تملک آرزویی مهم از چند آرزوی برتر این دنیا, شادی های بی حد, تفاخرها و حسادت ها را هم به دنبال دارد, این یعنی آنچه از مسئولیت در اذهان متبادر شده با معنای واقعی فاصله دارد, این فاصله, «یکی» از علل فجایعی چون مفاسد اقتصادی است؛ همینطور قیاس کنید معانی ثروت, مدرک و ... را.وقتی توصیه همدیگر به حقیقت و صبر, موجب نجات از باختن سرمایه روح انسانی است, پس صیانت از معنای واژگان را می توانیم مرحله ی ابتدایی توصیه به حق در نظر بگیریم؛ بنابراین ببینیم
تا چه حد در قبال افکار و بینش ها, حرف ها و رفتارهایمان در ارتباط با هر  آنچه در اطرافمان اتفاق می افتد, مسئولیم؟ تا چه حد ما, در مورد تبادرهای ذهنی دیگران مورد سوال واقع می شویم؟ تا چه حد, ما, برای رسیدن واژگان به معانی حقیقی خود راه باز کرده ایم؟