بعد از مدتها برادر کوچکترم که همیشه در مسافرتها و میهمانی ها در نقش راننده ظاهر می شود,
هوای صندلی عقب کرد و این باعث شد هر دو فلاش بکی به ایام کودکی داشته باشیم. پژو 504 ی
داشتیم آبی آسمانی رنگ.وسط صندلی عقب آن یک قسمت تاشو قرار داشت که اغلب صندلی من
و برادرم بود و این سواری روی سواری لذتی مضاعف برای ما داشت.
در حین مرور این خاطرات متوجه شدم آنچه ما در این صحبتها دائما به عنوان «من» از آن یاد می کنیم,
اگر همین جثه ها باشد, که با وجود یک سوم جثه الانِ یکی از ما (البته برادرم!) آن صندلی خواهد
شکست پس یاین من که در 90 سالگی هم من است کجای وجود تو و من است؟
من همان است که:
غمگین می شود و شاد
همان است که خواب ها را با چشم بسته هم می تواند ببیند
همانی که به کسی گواهی می دهد و به دیگری نمی دهد
همان که به دیگری از جنس خود راه دارد اما راه نامرئی
همان که می شکند و صدایش را فقط تو و خدا می شنوید
همان که بدون درجه در مقیاس ریشتر, گاهی می لرزد
همان که تنگ و گشاد می شود
همان که زنگ می زند و ضد زنگش هم مثل خودش عجیب و غریب است
این «من» همان اصل و مغز وجود من و توست
که «اصل الانسان لبه»
می گویند هر گلی زدیم به سر این «من» زده ایم و اساسا هر گِلی هم به سر این موجود گرفته
می شود.پس با این وجود اگر:عقل منفعت اندیش در نوع خوب و پاکش, فهم کلیات می کند و خالق
یکتا می یابد و استدلال می کند, پس این اصل وجود(لب) که همان قلب همراه با عقل خالص است
چه باید بکند تا به کار بیاید, باز هم می گویند این دل کارش دوست داشتن است یعنی اگر خوب کار
کند باید چیزی را, نه به علت تحریک مکانیسم حیات که در هر بنی بشری هست بلکه به علت تحرک
از ناحیه انگیزه های والا دوست بدارد. اما برخی از دیرباز می پندارند دلالتهای دل بی بها و بی استدلال
است, این درست اما دل داریم تا دل, در مورد دلی که صاحبش چیزی از جنس باد است و هوا صادق
است نه آن دلی که اگر پاک بود و بی غرض استدلالش کمر عقل را نیز به تعظیم خم می کند:
عشق امر کل, ما رقعه ای, او قلزم و ما قطره ای او صد دلیل آورده و ما کرده استدلال ها
دل اگر دل شد دیگر انتخابات و دلیلهایش را همین عقل, روی هوا می زند:
غیر این معقول ها معقول ها یابی اندر عشق با فر و بها
و یادمان نرود که در نهایت, عقل, راه را نشان می دهد و دل, یار را
